Όσοι συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ για να υπερασπιστούμε την περιοχή της Ακαδημίας Πλάτωνος, τη στιγμή που κινδυνεύει ο κήπος της από την απερισκεψία της κυβέρνησης, καταλαβαίνουμε ότι σε αυτόν τον αγώνα διακυβεύεται πολύ περισσότερο ειδικά η ίδια η σκέψη. Θα ήθελα να εξετάσω περισσότερο αυτό το θέμα εμβαθύνοντας στην Πολιτεία του Πλάτωνα, ένα έργο όπου η προβαλλόμενη ιδανική κοινωνία δεν θα φαινόταν κάτι παραπάνω από ένα στατικό και νεκρό μνημείο ευγενών πόθων.
Όμως η Ιδέα της Πολιτείας, ενός μυθιστορήματος και μιας ριζοσπαστικής μορφής πολιτικής, μας δίνει ορισμένα στοιχεία για την Ιδέα του Πλάτωνα γενικά. Το ζήτημα εδώ δεν είναι να βγάλουμε στο φως τον αυθεντικό Πλάτωνα, το οποίο έχει απασχολήσει κατά κόρον. Αν η Ιδέα του Πλάτωνα έχει ξεχαστεί, μπορεί να ανακαλυφθεί και πάλι μέσα από τη συνάντηση με τα σύγχρονα πολιτικά εφευρήματα. Αντιμετωπίζουμε λοιπόν το παράδοξο μιας τέτοιας μορφής: μόνο αν “ξαναγραφτεί” υπό το πρίσμα των πολιτικών προσπαθειών για κοινωνική μεταμόρφωση μπορεί η Ιδέα του Πλάτωνα να συλληφθεί εξαρχής ως προς την πραγματική της ουσία.
Σε ολόκληρο τον 20ό αιώνα, η Πολιτεία του Πλάτωνα βρισκόταν παγιδευμένη ανάμεσα στην αποδοκιμασία της ως ιδεαλιστικής από την άκρα αριστερά και της ηθικολογικής οικειοποίησής της (ως πραγματικά ιδεαλιστικής) από την άκρα δεξιά. Ας μου επιτραπεί να δανειστώ τον όρο του γάλλου φιλοσόφου Alain Badiou ”hypertranslation” (υπερμετάφραση) της Πολιτείας του Πλάτωνα, ως έμπνευση για να προτείνω την επαναγραφή των διακυβευμάτων της: αντί να την εκλάβουμε ως το όραμα μιας ιδανικής πολιτείας, θα επικεντρωθούμε στη βασική της θέση ότι η πολιτική είναι η δημιουργία μιας νέας μορφής. Με λίγη φαντασία, μπορεί να θεωρηθεί ότι η Ιδέα του Πλάτωνα είναι ακριβώς αυτό: το σύνολο των διαδικασιών που στηρίζουν την πεποίθηση ότι αυτό που παρουσιάζεται ως αναγκαίο και αναπόφευκτο δεν είναι πλέον τίποτα περισσότερο από μια δέσμη πιθανών συνθέσεων (πχ. του καπιταλισμού και των μορφών εξουσίας). Τελικά, δεν θα δούμε μόνο πώς η ριζοσπαστική πολιτική σκέψη καθιστά τα διακυβεύματα του Πλάτωνα προσιτά, αλλά επίσης πώς η φιλοσοφία, εκπαιδευμένη με αυτόν τον τρόπο στην πραγματική χειραφέτηση, μπορεί να ανανεωθεί ώστε να περι-γράψει τα λανθάνοντα σημεία της κοινωνικής μεταμόρφωσης.
^^
Ο Steven Corcoran είναι φιλόσοφος, θεωρητικός της εκπαίδευσης και μεταφραστής με έδρα το Βερολίνο, ο οποίος θεωρεί ότι η φιλοσοφία μάς προσανατολίζει προς την ευζωΐα, βοηθώντας μας να συλλέξουμε την αλήθεια στις πολλαπλές, διάσπαρτες μορφές και τα πεδία της. Το έργο της συγγραφής, της επιμέλειας και της μετάφρασης φιλοσοφικών κειμένων του Corcoran κατά κύριο λόγο περικλείει την οξυδέρκεια της καλλιτεχνικής και πολιτικής αλήθειας. Είναι ο εκδότης του The Badiou Dictionary, επιμελητής πάνω από είκοσι μεταφράσεων φιλοσοφικών έργων μεταξύ των οποίων τα “Conditions, Polemics and the Idea of Communism” του Alain Badiou, “Dissencus, Hatred of Democracy The Edges of Fiction” και “What times Are We Living?” του Jaques Ranciere, “Alienation and Freedom” του Frantz Fanon και “Necropolitics, the Earthly Community and Brutalism” του Achille Mbembe.
Στη σημερινή του δουλειά περιλαμβάνεται ένα βιβλίο για την ισότιμη πολιτική οργάνωση και τη φαντασία, και μία ειδική έκδοση για τη σκέψη του Jaques Ranciere σχετικά με την Continental Thinking & Theory. O Corcoran είναι ιδρυτής της Parrhesia, της Σχολής Φιλοσοφίας στο Βερολίνο, ενός μη κερδοσκοπικού διδακτικού και ερευνητικού οργανισμού αφιερωμένου στη δημόσια πρακτική της φιλοσοφίας.