Το τσίρκο είναι μια μορφή τέχνης χωρίς κείμενο που συνδέεται άρρηκτα με τη φυσική παρουσία των ακροβατών. Η τέχνη τους βασίζεται σε μια διαφορετική σχέση με τα ίδια τους τα σώματα, τα πράγματα και τα άλλα είδη. Πρόκειται για μια τέχνη που είναι αδιανόητη χωρίς την παρουσία του κινδύνου και του ρίσκου. Ενώ το θέατρο αφορά τη σύγκρουση και την αποτυχία, το τσίρκο βασίζεται στη μαγεία της επιτυχίας. Μεγάλο μέρος του τσίρκου έχει σχέση με τον προνεωτερικό κόσμο. Η σκηνή του είναι η ανοιχτή αρένα, ο κύκλος, στο κέντρο του οποίου βρίσκονται οι καλλιτέχνες. Ο κόσμος των περιοδεύοντων καλλιτεχνών του τσίρκου έρχεται σε αντίθεση με τον εξορθολογισμό του θεάτρου κατά την Αναγέννηση, την εξημέρωσή του και τον σεναριακό του χαρακτήρα. Το έργο τους είναι σπάνια θεσμοθετημένο και δεν έχει γίνει σχεδόν καθόλου ακαδημαϊκό. Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, η τέχνη του τσίρκου εξακολουθεί να αποτελεί μια περιθωριοποιημένη ύπαρξη. Κάθε παράσταση έρχεται στο κοινό της σαν μια εξωγήινη εισβολή, που στήνει στρατόπεδο για λίγες μέρες στη μέση ενός αστικού κόσμου στον οποίο παραμένει ο Άλλος. Παρ’ όλα αυτά, τις τελευταίες δεκαετίες το Circe Nouveau έχει εξελιχθεί σε μια μορφή τέχνης που επηρεάζεται έντονα από τον σύγχρονο χορό, τη μουσική και τις νέες τεχνολογίες. Ωστόσο, το DNA μιας αρχαίας τέχνης, που βασίζεται όσο καμία άλλη στη στενή σχέση του καλλιτέχνη με τον Έρωτα και τον θάνατο, λειτουργεί και σε αυτήν. Τι μπορεί να μας διδάξει αυτή η αρχαία μορφή τέχνης για να ξεπεράσουμε τον ανθρωποκεντρισμό του θεάτρου και των παραστατικών τεχνών; Τι σημαίνει η στροφή με βάση το αντικείμενο για αυτή τη μορφή τέχνης; Είναι το τσίρκο το νέο θέατρο της Γαίας;
^^
Ο Tόμας Ομπερέντερ, γεννημένος το 1966 στην Ιένα, είναι συγγραφέας και επιμελητής. Από το 2012-2021 ήταν καλλιτεχνικός και εκτελεστικός διευθυντής του Berliner Festspiele / Gropius Bau. Ίδρυσε το 2016 τις πολυετείς μορφές “Immersion” και το 2017 “The New Infinity”, οι οποίες άνοιξαν τα πλανητάρια στο έργο των καλλιτεχνών της ψηφιακής εποχής. Σε ομάδες επιμελητών σχεδίασε εκθέσεις βασισμένες στο χρόνο, όπως “Limits of Knowing”, “Welt ohne Aussen”, “Down to Earth” στο Gropius Bau και “The Sun Machine Is Coming Down” 2021 στο Berlin ICC. Στο παρελθόν ήταν διευθυντής θεάτρου του Φεστιβάλ του Σάλτσμπουργκ και συνδιευθυντής του Schauspielhaus της Ζυρίχης. Έγραψε τη διδακτορική του διατριβή για τον Botho Strauß το 1999 και ήταν συνιδρυτής της θεατρικής ένωσης συγγραφέων “Theater neuer Typs” το 1997. Έχει δημοσιεύσει θεατρικά έργα, κριτικές και δοκίμια για καλλιτέχνες και διαδικασίες πολιτικού και αισθητικού μετασχηματισμού. Εργάζεται ως σύμβουλος για κρατικούς φορείς και ιδιώτες.