Παρακολουθούμε μια ολοένα και πιο δραματική διαδικασία αποκεντροποίησης της Δύσης. Αυτή η διαδικασία είναι από-προσανατολιστική και συνάμα ανα-προσανατολιστική με την έννοια ότι βοηθάει να εντοπίσουμε κάποιες ιδιαιτερότητες στον δυτικό κόσμο οι οποίες μετά βίας ήταν ορατές για μεγάλο διάστημα. Μια απ’ αυτές είναι μια συγκεκριμένη προσέγγιση στο ερώτημα της (συλλογικής) ενοχής που μπορεί σήμερα να προσδιοριστεί καλύτερα ως «Δυτική», υπό την έννοια ότι είναι ριζωμένη στην Δυτική Χριστιανοσύνη. Κάτω απ’ αυτό το πρίσμα, θα προσπαθήσω να αναπτύξω κάποιες σκέψεις πάνω στην (παραγωγή των) ενοχικών συλλογικοτήτων και του τρόπου με τον οποίο θα μπορούσαμε (εν μέρει) να τις αποφύγουμε. Επιπλέον, προσπαθώ να ερμηνεύσω τις τρέχουσες διαμάχες στο πεδίο της πολιτικής φύλου ως μια συνέπεια της διαλεκτικής μεταξύ των δύο: μετανάστευση από – και (ως εκ τούτου) παραγωγή – ενοχικών συλλογικοτήτων
Ο Luca Di Blasi είναι Καθηγητής Φιλοσοφίας στην Έδρα Θεολογίας του Πανεπιστημίου της Βέρνης στην Ελβετία και αντεπιστέλλον μέλος του ICI του Βερολίνου. Αυτήν την εποχή είναι επικεφαλής του πρότζεκτ «Διαφωνία μεταξύ των Θρησκειών. Επιστημολογία Θρησκευτικών Συγκρούσεων». Τα βασικά θεωρητικά του ενδιαφέροντα περιλαμβάνουν τη φιλοσοφία της θρησκείας, τη σύγχρονη ευρωπαϊκή φιλοσοφία, την πολιτική θεολογία και την πολιτισμική θεωρία. Οι κυριότερες δημοσιεύσεις του: Dezentrierungen. Beiträge zur Religion der Philosophie im 20. Jahrhundert (Βιέννη: Turia+Kant, 2018); Der Weiße Mann. Ein Anti-Manifest (Μπίλεφελντ: transcript, 2013); Der Geist in der Revolte. Der Gnostizismus und seine Wiederkehr in der Postmoderne (Μόναχο: Fink, 2002).
