Αυτόνομη Ακαδημία στην Ακαδημία Πλάτωνος + LAB12 ASFA
Ο ερειπώδης έχει µια παράξενη διπλή παρουσία. Ο σύγχρονος και ο µοντέρνος Ευρωπαϊκός πολιτισµός έχει δώσει έµφαση σε ορισµένες επιλεγµένες ιδέες ερειπίων ως «κλασσική κληρονοµιά», ενώ καταδικάζει άλλα, µετά-την-κρίση κοινωνικά και αστικά ερείπια ως «αποτυχίες» του ύστερου καπιταλισµού. Σε αυτό το φόντο, αυτή η παρέµβαση θα εξετάσει το ιδιαίτερο πλαίσιο της Ελλάδας και της Αθήνας όσον αφορά τον τρόπο µε τον οποίο ερµηνεύονται αυτές οι διαδικασίες καπιταλιστικής και µετα-αποικιοκρατικής ερείπωσης στη σύγχρονη τέχνη, την performance και το θέατρο. Ρωτάει πώς και µε ποιους τρόπους διαµορφώνεται η πολιτιστική κληρονοµιά στις σύγχρονες Ελληνογερµανικές σχέσεις, εξετάζοντας συγκεκριµένα τον αστικό χώρο και την αρχιτεκτονική. Θα αναφερθώ στους τρόπους µε τους οποίους πρόσφατα µεγάλης κλίµακας εκθεσιακά φορµά ανέλαβαν αλλά ίσως απέτυχαν να διαστρέψουν ένα κλασσικιστικό (Γερµανικό) λόγο αποτίµησης της αρχαίας Ελληνικής κληρονοµιάς, υποτιµώντας παράλληλα έναν λόγο για την µετά-την-κρίση ερείπωση.
Ο Jonas Tinius είναι ανθρωπολόγος της τέχνης και µεταδιδακτορικός ερευνητής στο “Making Differences Project” στο Κέντρο Ανθρωπολογικής Έρευνας Μουσείων και Κληρονοµιάς (CARMAH), µε έδρα το Τµήµα Ευρωπαϊκής Εθνολογίας, Humboldt-Universität zu Berlin, Γερµανία. Μετά από σπουδές κοινωνικής και πολιτιστικής ανθρωπολογίας στα Πανεπιστήµια του Münster (Γερµανία) και του Cambridge (Ηνωµένο Βασίλειο), ολοκλήρωσε τη διδακτορική του διατριβή για το θέατρο και τη µετανάστευση. Η µεταδιδακτορική του έρευνα διερευνά πώς οι επιµελητές του Βερολίνου, οι σύγχρονοι καλλιτέχνες και τα ιδρύµατα τέχνης ασχολούνται µε τις έννοιες της ετερότητας, της διαφορετικότητας και της ποικιλοµορφίας µέσα από τις επιµελητικές τους πρακτικές.