Θα σας παρουσιάσω το έργο μου για την καλλιέργεια φρούτων The Common Orchard, στο οποίο
ασχολούμαι με την ιδιωτική ιδιοκτησία και την ανάγκη να είμαστε πιο ανοιχτοί για να μάθουμε πώς
να μοιραζόμαστε. Περιλαμβάνει επίσης τρόπους σκέψης για τον μελλοντικό χειρισμό της γεωργίας
και την εκτίμηση της παλιάς γνώσης, όπως η αναγνώριση των ζωντανών οργανισμών γύρω μας, των διαφορετικών
είδη που έχουν συγκεκριμένες απαιτήσεις για χώρο, τύπο εδάφους, σκιά και ανάπτυξη, σε
προκειμένου να τα αντιμετωπίζουμε με σεβασμό. Η ανάλυση και ο χειρισμός αυτού του πραγματικού οπωρώνα
μπορεί να θεωρηθεί ως παράδειγμα για άλλα μικρά αγροκτήματα, πάρκα και κήπους. Η τάση
προς τη δημιουργία ανοικτών υγιών χώρων έχει μειωθεί, ωστόσο είναι απαραίτητη
περισσότερο από ποτέ.
Όλο το έργο βασίζεται στην ιδέα της συνδεσιμότητας, που μας
γη είναι ένας ολοκληρωμένος οργανισμός (Γαία) και ότι έχουμε την ευθύνη
ευθύνη στο σχεδιασμό, την τέχνη και την αρχιτεκτονική να τη χειριστούμε προσεκτικά. Μέσω του
Common Orchard αναλύσαμε το ακίνητο με σεβασμό, χωρίς
την κατανόησή της ως χώρο και δίκτυο για ένα πλήθος ανθρώπινων και
μη ανθρώπινων δρώντων.
Κατά την ανάλυση του χώρου εντοπίσαμε την πρακτική του commoning
ως έναν από τους πιο βιώσιμους και συνεργατικούς τρόπους για να μοιραστείτε τον εκ νέου
ευθύνης δίκαια, ιδιαίτερα καθώς το έδαφος ήταν κοινόχρηστο σε
στο παρελθόν.
Τα δέντρα στον οπωρώνα ήταν από τα πιο επιδραστικά μη
ανθρώπινων παραγόντων. Μέσω της φροντίδας μας γι’ αυτά, αναπτύξαμε μια βιώσιμη
πρακτική στο χειρισμό και τη συγκομιδή. Καθώς η συγκομιδή μπορούσε να γίνει μόνο με…
νάμην, αναγνωρίσαμε μια σχέση μεταξύ της γεωργικής εργασίας και των
σωματικής άσκησης, στην οποία είδαμε μια κυκλική χορογραφία. Η σπορά…
quence των κινήσεων μας επέτρεψε να εξετάσουμε πιο προσεκτικά τον άνθρωπο,
φυτά και τους ανθρωπογενείς χώρους, και αυτό είχε ως αποτέλεσμα μια αρχιτεκτονική
πρόταση για το χώρο.
“Οι χωρικές δομές, όπως και κάθε μορφή, πρέπει να υλοποιούνται από δομές σε ακ-
tac. […] Η συζήτηση για μια δυαδικότητα του χώρου εκφράζει με σαφήνεια την από μη μου-
ans αυτονόητη θεώρηση ότι οι χώροι δεν υπάρχουν απλώς, αλλά
ότι δημιουργούνται σε (συνήθως επαναλαμβανόμενη) δράση και ως χωρικές δομές.
tures, ενσωματωμένες σε θεσμούς, ελέγχουν τη δράση”.
(Loew 2001: 172).
^^
Η Elisa Sophia Prašelj Braun (she/her) γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1989 στο Darmstadt και έζησε μέρος της παιδικής της ηλικίας με τους συγγενείς της στην Τεργέστη (IT) και στο Rovinj (HR). Αυτό τη συνέδεσε έντονα με τα βουνά και τη θάλασσα και καλλιέργησε την αξία των διαπολιτισμικών ανταλλαγών, καθώς η ιταλική πόλη της Τεργέστης έχει έντονη σλαβική και αυστριακή επιρροή, ένα μείγμα που είναι ακόμη και σήμερα αισθητό. Η Σοφία μεγάλωσε με μια Ιταλο-Σλοβενιώτισσα μητέρα, έναν Γερμανό πατέρα και μια μικρότερη αδελφή. Οι γονείς της, οι οποίοι
εργάζονταν και οι δύο ως αρχιτέκτονες, της έδωσαν από νωρίς μια σχέση με την αισθητική και το σχέδιο.
Αυτό προωθήθηκε περαιτέρω από τα μαθήματα χορού στη Μουσική Ακαδημία του Ντάρμσταντ και τα δημιουργικά μαθήματα με καλλιτέχνες και μουσικούς.
Το 2011, μετά από ένα χρόνο σπουδών βιομηχανικού σχεδιασμού στο Πανεπιστήμιο του Ντάρμσταντ, μετακόμισε στο Βερολίνο για να σπουδάσει ιταλική φιλολογία και ιστορία της τέχνης στο FU Berlin. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου παρακολούθησε διάφορα μαθήματα στις σπουδές φύλου, τα οποία την επηρέασαν διαρκώς μέχρι σήμερα. Το 2012 μετεγγράφηκε από την Ιστορία της Τέχνης στην Αρχιτεκτονική στο TU Berlin. Εδώ την ενδιέφεραν ιδιαίτερα τα έργα που επικεντρώνονταν σε κοινωνικά ζητήματα
και περιβαλλοντικά συνειδητοποιημένο περιεχόμενο. Προερχόμενη από μια οικογένεια με διαφορετικό παρελθόν και κομματική ιστορία, συνειδητοποίησε ότι η κοινωνικοπολιτική πτυχή της αρχιτεκτονικής χρειάζεται βαθύτερη διερεύνηση, γι’ αυτό και τα τελευταία χρόνια εργάζεται ως σχεδιάστρια εκθέσεων με έμφαση στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το 2019, μαζί με την αδελφή της, ανέλαβε τον οπωρώνα του παππού της, τον οποίο μετατρέπουν συλλογικά, με μια κοινότητα καλλιτεχνών, σχεδιαστών, κηπουρών και ξυλουργών, σε κοινόχρηστο χώρο. Το εγχείρημα για την τέχνη και την οικολογία είναι μια συνεχής διαδικασία και σχηματίστηκε ήδη μια ένωση.
Επί του παρόντος βρίσκει και χτίζει τη θέση της στην οικολογική βιωσιμότητα και την κοινωνία, όλα μέσα σε ένα διατομεακό πλαίσιο στην αρχιτεκτονική.