Σε μια εποχή με πολλά τέλη – είδη που χάνονται από την κλιματική αλλαγή, γνώσεις που χάνονται από την αποικιοκρατία, τρόποι ύπαρξης που χάνονται από τον καπιταλισμό – τι θα μπορούσαμε να μάθουμε από τις νεκρομαντικές πρακτικές και τον παράξενο χώρο που κατοικούν τα φαντάσματα; Τα τέλη προσκαλούν στοχασμό για το τι έχει περάσει και τι συνεπάγεται το μέλλον. Η ενασχόληση με το τέλος και η ενασχόληση με ιστορίες αφανισμού, μας υπενθυμίζουν ότι δεν υπάρχει ένα μοναδικό τέλος ή φαινόμενο εξαφάνισης- μάλλον, ο αφανισμός βιώνεται, αντιστέκεται, μετριέται, διατυπώνεται, επιτελείται και αφηγείται με ποικίλους τρόπους. Το να τοποθετούμε τους εαυτούς μας μέσα στην εποχή των μικρών και μεγαλύτερων θανάτων, θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως ράμμα ή ως ένα διαφορετικό είδος χρονικότητας, που συνδέει το παρελθόν και το μέλλον ενώ μας επιτρέπει να φανταστούμε τον κόσμο ξανά. Τα φαντάσματα μας υπενθυμίζουν ότι ζούμε σε ένα αδύνατο παρόν που επιμένει στη σκιά του μαζικού θανάτου, έναν κόσμο στοιχειωμένο με τη συνθήκη της εξαφάνισης. Σε αυτή την ποιητική αφήγηση και τη γλυπτική κοινοπραξία, θα εξετάσουμε τα νέα τοπία που ξεδιπλώνονται από τις εμπλοκές με τον στοιχειωμένο, ενώ παράλληλα θα στοχαστούμε πάνω στις αφηγήσεις και τις πρακτικές που πρέπει να καλλιεργηθούν σε καιρούς επείγουσας ανάγκης για όλα τα είδη. Υπό τη σκιά της πιθανής εξαφάνισης του πάρκου της Ακαδημίας Πλάτωνος και των πολλαπλών καταστροφών των αθηναϊκών δημόσιων χώρων στο όνομα της ανάπλασης και της προόδου, η συνάντηση αυτή καλεί σε μια συζήτηση που επικεντρώνεται στην εύρεση δύναμης μέσα από το να παραδίνεσαι, να θρηνείς αλλά και να παρεβρίσκεσαι σε απόκοσμες εκβολές που διαταράσσουν τον ορθό διαχωρισμό μεταξύ ζωής και θανάτου. Μέσα από μυθολογικά παραδείγματα και λαογραφικές αφηγήσεις, αυτή η συνάντηση είναι μια προσπάθεια να απελευθερωθούμε και ταυτόχρονα να απελευθερώσουμε έναν χώρο που βρίσκεται στα πρόθυρα της καπιταλιστικής κατοχής – με τη χρήση φυσικού πηλού που εξάγεται από το μοναδικό μέρος όπου ο Κηφισός ρέει ελεύθερος, θα φανταστούμε, θα δημιουργήσουμε και θα υλοποιήσουμε τον πόνο του θανάτου σε έναν γλυπτικό θρήνο.
^^
Η Ειρήνη Βλαβιανού (γεν. 1994, Αθήνα) είναι διεπιστημονική καλλιτέχνης, εκπαιδευτικός και ερευνήτρια. Είναι συντάκτης του περιοδικού JAWS, μέλος της κοινότητας Room to Bloom και καθηγήτρια της πρωτοβουλίας της Αυτόνομης Ακαδημίας. Έχει επίσης συμμετάσχει ως καλλιτέχνης σε διάφορες ομαδικές εκθέσεις, ενώ το 2022 ήταν μία από τους καλλιτέχνες που έλαβαν θέση στο Scientist in Residence: Making Waves, μια συνεργασία μεταξύ του UAL και του Ινστιτούτου Τεχνολογίας του Τόκιο. Το 2020 ήταν υπότροφος του ARTWORKS μέσω του οποίου της δόθηκε η ευκαιρία να συνεργαστεί με το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας σε μια έκδοση speculative zine καθώς και να παρακολουθήσει σεμινάρια από το New Centre for Research and Practice. Αυτή τη στιγμή ασχολείται με την κεραμική με έμφαση στην εκμάθηση παραδοσιακών πρακτικών και τεχνικών, ενώ ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Φωτογραφία από Ειρήνη Βλαβιανού